Iść przez Krzyż
pod wiatr, pod słońce
w głęboki mrok tajemnicy
w głąb najskrytszych zakamarków duszy
wbrew planom, wbrew uczuciom,
przez niespełnione marzenia!
Iść przez Śmierć
przez ból, przez strach, przez łzy,
przez utraconą nadzieję
przez pokonane „ja”
przez siebie samą
i wbrew sobie samej
Iść do Zmartwychwstania
do brzasku pierwszego poranka
do pustego grobu
do zdumienia niewiast
do radości Marii
do niedowierzania Uczniów
do Wieczernika
do pytania: „Czy miłujesz mnie więcej”?
Iść i dojść
do Chwały
Do Miłości!
s. Joannie Pauli Cichockiej na Wieczystą Profesję
Kęty, 13 sierpnia 1987r.